Dag 8 : Lenzerheide via Albulapas naar Sankt-Moritz : 63km – 1657 hm

Dag 8, zoals steeds betekent dat de finale, apotheose, koers voor sommigen, genieten voor anderen, afzien voor de rest.

Zoals jullie hebben kunnen lezen in het verslag van gisteren, zijn Sylvie en Marc gisteren aangekomen om te komen supporteren op de laatste berg: het verslag hierover kan kort zijn: ze hebben ergens in het begin van de Albula een andere weg genomen, dachten dat wij de berg aan het opvliegen waren, tot boven gereden en dus niemand gezien tot op de top. Jammer voor ons en voor Peter natuurlijk, die de nodige steun van zijn vrouwtje dus heeft moeten missen.

De dag begint met het ontbijtbuffet in Juhui-jeugdherberg, en met het klaarmaken van de fiets voor Geert, die gisteren besloot vandaag ons peloton te vervoegen.

Stipt om 9u staan we klaar voor de  foto van de start van onze laatste etappe en off we go, voor een atypische start van de rit. Waar we deze week de ene dag na 500m of onmiddellijk moesten klimmen, of gisteren een aanloop van 50km kregen met 0 hoogtemeters, starten we vandaag met een afdaling van 10km om dan onmiddellijk te beginnen klimmen: geen tijd om onze beentjes op te warmen dus.

Even groeperen na de afdaling en we geven het startsein: zoals verwacht vertrekken Tim en Stefan als een speer, Geert begint met een vreemd manoeuvre bergaf, Philippe laat zich verrassen aan de start (nog bezig met zijn oortjes), Piet trekt zijn ketting tussen zijn spaken en staat dus onmiddellijk op achtervolgen, … Zo heeft ieder zijn eigen verhaal op een beklimming van 30km, met een aangename aanloop van 13km en een zwaarder gedeelte van zo’n 17km.

Na een laatste stuiptrekking van mezelf (een aanvalspoging na 2 km, maar teruggefloten 200m verder), vertel ik nu wat ik heb gezien van de rest. Rond km 2,5 reden Stefan en Tim mij voorbij, en 200m verder kwam de Parre voorbijgevlogen. In de verte zag ik hem voorbij de eersten rijden, zijn achterlicht werd kleiner en kleiner). Met Jeroen N. speelde ik een km of 5 haasje over, en toen kwam een elitegroepje klimgeiten voorbij gestormd. Zowel Neddie als ikzelf pikten nog een aantal km aan, totdat Filli zijn duivels ontbond: ik moest ze dus laten gaan, Neddie ging nog gezwind mee.

2km verder begon het serieuzere werk en de hogere stijgingspercentages. Ons ouderdomsdeken Minner kwam gezwind aanstormen, en zijn hartslag 150-tempo was net te snel voor mij: even bijpraten en weg was hij.

Groot was mijn verbazing toen ik plots merkte dat de Parre een offday had: plots kwam zijn knipperend ahterlicht korter en korter... Totdat ik merkte dat iemand anders met hetzelfde achterlicht den berg op reed.

Even tussendoor: de Albulapass komt zeker in de top 4 van mijn favoriete beklimmingen: leuke aanloop, steile stukken afgewisseld met makkelijkere, koeien met bellen, rode supporterstrein, veel fietsers, een mooi meertje, knappe uitzichten boven de boomgrens, ….

De aanmoedigingen van The Godfather JP, de prachtige foto’s en de lekkere drinkbus koud water van Kevin: geweldig deugd deed dat.

Over 1 persoon heb ik nog niet gesproken: Kristof. Ik vraag het hem even zelf.

Ik: “Kristof, wat vond je van de beklimming?”

Hij: “Het was een heel mooi beklimming, met een lange aanloop, idyllische vergezichten, exuberante landschappen, afwisselende hellingsgraad.”

Niet veel interessants te vertellen dus, de Stoffel.

Boven aangekomen trokken we wat fotootjes, en begonnen we aan de afdaling. Eerlijk is eerlijk, ik zeg het niet graag, maar Kristof was eerste beneden: proficiat. De verdere uitslag van de rit vandaag: Piet – Benoit – Philippe M. – Parre – Tim – Peter – Kevin – Stefan – Filli – Neddie – Geert en JP samen.

De Parre bracht ons dan al dan niet rustig tot voor hem bekend terrein: een terrasje langs het meer van Sankt-Moritz, waar we zoals steeds begonnen met de recuperatieshakes…

De rest van het verhaal kennen? Voor de kandidaten: volgende keer mee gaan. Voor de rest: de verhalen horen jullie nog wel, in 15 verschillende versies…

Nog 2 quotes van onze ouderdomsdekens:

JP: “Respect begint met jezelf!”

Minner: “Als ge dat opdrinkt na al die rosé, dan schijt ge 2 weken zwart!”

Slaapwel allemaal!

See you in 2024…

Geschreven door Benoit

Dag 7 : Dornbirn - Lenzerheide: 101 km – 1600 hm

 Juhui, … we zijn er bijna!

 Deze ochtend begon zoals de meeste voorgaande dagen. De tsjilpende vogeltjes en het verkeer rond de camping maakten dat iedereen rond 7 uur zijn tent uitkroop. Dat gaat alsmaar moeilijker door de stijvere spieren, maar na een koffietje en ontbijt geraakt iedereen doorgaans wel startklaar.

Er moest ook vandaag niet lang getwijfeld worden over de vestimentaire outfit … hoe minder aan, hoe beter, want het beloofde weer een mooie en zonovergoten dag te worden.

Even nog wat opschudding voor het vertrek wanneer Kristof zijn GPS niet kan vinden. Na een korte zoektocht wordt die toch teruggevonden in zijn tent, die wel al was opgerold, ingepakt en in de camionette was ingeladen.

Na dit kleine oponthoud konden we op onze stalen ros stappen voor een ietwat verwarrende rit op geografisch gebied dan … we vertrokken vandaag vanuit onze campingplaats in Oostenrijk om dan via Zwitserland, opnieuw Oostenrijk en Liechtenstein dan toch terug Zwitserland binnen te rijden …

De eerste 50 kilometers waren biljartvlak, maar dan zou in het tweede deel van de rit zeker en vast niet zo blijven. Maar ja, we hebben geen keus en moeten die laatste hellingen ook nog over.

Rond kilometer 45 reden we door Vaduz, de hoofdstad van Liechtenstein, en besloten er een terrasje te doen. Niet zeker zijnde of Liechtenstein nog een belastingparadijs is, namen we het zekere voor het onzekere en bestelden toch maar met z’n allen in het zwart … namelijk een colaatje.

Na de lunch – waarvoor onze logistieke ploeg alweer een plekje in de schaduw vond -  kregen we alvast twee deftige hellingen voor de wielen geschoven. Die stelden echter geen probleem meer voor onze getrainde spieren. Ik vermoed ook dat iedereen de laatste klim ‘hors categorie’ naar Lenzerheide in het achterhoofd hield en dus ietwat doseerde.

Die klim naar Lenzerheide van bijna 14 kilometer met een gemiddeld percentage van 6,8%  kwam rond kilometer 83 op ons parcours voor. Al bij al bleek dit absoluut geen makkelijke klim: steile stukken, omweg voor wegenwerken en de brandende zon maakten dat enkel de prachtige panorama’s dit kunnen goedmaken.

Na het behalen van de top genieten we nog na op een aangenaam terrasje waar we ook nog Sylvie en Marc verwelkomen, onze supporters voor morgen.

En voor de eerste keer sinds onze fietstochten overnachten we niet in een tent, maar in de jeugdherberg ‘Juhui’. Echte bedden, goed sanitair, niet zelf moeten koken en afwassen, het mag na al die edities wel eens.

Hierdoor kunnen we vanavond meer tijd uittrekken om te genieten van het prachtig uitzicht en het beoefenen van andere sporten zoals petanque en ping-pong. Ik ben er dan ook zeker van dat er bij een volgende editie van “Fietsers met een doel” kandidaten te vinden zijn om hun fiets thuis te laten en zich een weekje onder te dompelen in deze andere sporten …

Maar alle gekheid op een stokje, morgen komt onze laatste fietsdag eraan met ons einddoel, de beklimming van de Albulapass!

Dag 6 : Albstadt – Dornbirn : 144 km – 1200 hm

De ochtend kondigde zichzelf aan als wat men in een grote ronde een overgangsetappe zou noemen. Niet te veel hoogtemeters, enkele kansen voor een vroege vlucht, de grote groep daarachter. Niets was echter minder waar. Gisterenavond al kondigden zich enkele onweersbuien aan aan de overkant van de vallei, met het nodige lichtspektakel, iedereen stond meteen op scherp!

Desondanks kroop iedereen op tijd in zijn bedje (denk ik) en na een redelijke nachtrust kwam iedereen alweer uit zijn tentje gekropen. Benoit bleek geen oog dicht gedaan te hebben door een overijverige nachtelijke sprinkhaan. Daardoor liep de rest van zijn dag nogal stroef, of het zou door zijn schurende ketting, trapas of versnellingsapparaat moeten zijn. Bovendien versnelde een ochtendlijke stortbui alsnog het inladen van de camionette.

Na een iets gemotiveerder ‘à cheval’ en het nodige vlaggengezwaai kropen we alweer op de fiets voor een goeie 140 km. 

Het venijn zat hem deze keer niet in de staart, maar in de kop van de rit. Enkele vroege klimmetjes maakten het begin van de etappe hard. De grote dreigende factor die de hele weg boven de rit zou hangen, was een zware onweersdepressie die de hele rit respectievelijk links, voor of rechts van onze weg zou hangen. Gelukkig viel alle regen nog voor onze doortocht, enkel opspattende, in plaats van vallende druppels dus!

Eens die molshopen achter de rug, bracht een overwegend heuvelachtig parcours ons na de koffie in de ‘alte Mühle’ na zo’n 80 km in Wilhelmskirche. Enkel een kleine katholieke processie kon ons er nog van weerhouden onze pistolets in een boomgaard te nuttigen. Enfin, ook een gesubsidieerde aanplanting in de berm van een lokale landbouwer kon ons daarvan weerhouden, maar met de nodige excuses was alles geregeld. Er kon zelfs nog een hartelijk gesprek met Ph. Minner van af.

De rest van de etappe verliep eigenlijk zonder evenementen, geen enkele reden voor ongerustheid voor het thuisfront. We fietsten door de fruitmand van Duitsland, continu omringd door boomgaarden, vruchten en besjes allerhande. Een soort langgerekte fietstocht door het Hageland langs rustige, golvende wegen (complimenten aan de parcoursbouwer)

Langs meer vertrouwd terrein reden we Oostenrijk binnen en kwamen we zo aan de Bodensee, een welkom weerzien met een terrasje dat we in 2013 al bezochten. Ook hier verder geen noemenswaardige feiten tot de finish, we reden fluks onze camping binnen na welgeteld 144 km, bedruppeld en vettig.

Morgen een kortere etappe, verwacht zeker meer vuurwerk en evenementen in dat verslag. Graag tot dan!

Geschreven door Jeroen Nedergedaelt

Speciaal voor Wieteke nog wat « vervuiling » van de blog

Dag 5 – Rheinmünster - Albstadt – 146km – 2470 hm

 

6u45, ik kruip uit mijn tent op het grootste kampeerterrein ooit. Enkele Philles hebben met hun boomzagen de rust verstoord en ook een gezwel in mijn matras zorgt voor een zeer onrustige nacht. En dat net voor de zwaarste rit van de week: typisch!

Spek met eieren, vakkundig mismeesterd door Benoit, geserveerd met pistolekes: zelfs dat begint te smaken na 4 dagen fietsen en “recuperen” ’s avonds. Drie grote boodschappen later ben ik dan toch klaar voor de start. Iets voor 9.00 uur bollen we buiten voor wat een lange, harde dag in het zadel zal blijken.

Een dikke 25 kilometer kunnen we opwarmen alvorens een eerste kleine klim aan te vatten. Iedereen rijdt met wat terughoudendheid naar boven, want slechts enkele kilometers later volgt (de wat we tot denken) hoofdbrok van de dag. De Schliffkopf lijkt op papier mee te vallen. Ok, 17 km is niet van de poes, maar het gemiddelde percentage zijn niet beestachtig. Er zitten echter enkele dalende stroken in, dit maakt dat er ook enkele kilometers aan 8 en 9% te bedwingen zijn. De zon geeft ondertussen ook al fameus van jetje, dus uiteindelijk valt die Schliffkopf nog ontzettend tegen. Zeker door de honderden vliegen die zich te goed doen aan ons zweet dat voor 80% bestaat uit rosé.

Uiteindelijk zijn de verschillen boven dan ook al redelijk groot, maar iedereen komt redelijk ok boven. Likkebaardend maken we ons op voor de afdaling richting Freudenstadt, maar zelfs de afdaling is vandaag geen makkie. Dalen, beetje stijgen, dalen, beetje stijgen, …Swat, na 77 km eten we in Dietersweiler heerlijke broodjes met een breed gamma aan beleg. Stefan moet in de plaatselijke speeltuin nog wat overbodige ballast lozen. De kindjes van Dietersweiler hebben er bij hun volgende bezoek aan de speeltuin een attractie bij.

We zijn ondertussen over halfweg, maar nog meer dan de helft van de hoogtemeters worden nog voor onze wielen geschoven.  Dit gaat allemaal gepaard met een loden zon, die onze lichamen teistert. De bidons zijn sneller leeg dan normaal en de zonnecreme maakt overuren.

De meeste hellingen zijn zwaar, maar nog enigszins doenbaar. Één helling na een kleine 130 kilometer pik ik er nog graag uit. Een helling van meer dan 5 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 5% is na een zware dag op zich al geen lachertje, maar wat we daadwerkelijk zien verschijnen is bijna niet te verwoorden. Een poging: 4 keer La Redoute na elkaar, met telkens een stukje vlak of dalend terrein er tussen in. De Garmins geven stukken van tot wel 25% aan. Er wordt gestopt, gestapt, gezigzagd, maar er worden vooral heldendaden verricht.

Stefaan Parmentier neemt het merendeel van de hellingen als primus voor zijn rekening, maar ook de andere renners beginnen hun goede benen te vinden nu ons einddoel nadert. Morgen trekken we richting Oostenrijk. Er wordt een druppel regen en misschien zelfs een onweersbui verwacht. We nemen het zoals het komt en gaan uit van het allerbeste. Tot morgen!

Tim

Volle maan en zo

Top begeleider JP kruipt in zijn nest